آموخته ها

مجموعه کوچک ما دو کارشناس فروش دارد که مستقیماً با مشتریان در ارتباط‌‌ اند. بقیه پشت صحنه‌اند. یک بار یکی از مشتریان جدید با من تماس گرفت. باید وصلش می کردم به یکی از کارشناسان. اما وقتم آزاد بود. باهاش صحبت کردم. وقتی فهمید دارد با مدیر تیم فروش صحبت می کند، خوشحال شد. مشتری‌مان شد. فقط مانده بود فاکتور زدن و کارهای بعدی.

خوشحال از اینکه هنوز توانایی فروشم از بین نرفته فرستادمش سمت یکی از کارشناسان فروش.

گذشت تا سفارش بعدی‌اش. درخواستی داشت که کارشناس فروش نمی توانست و نباید موافقت می کرد. مشتری گفت گوشی را بده آقای صیفوری او قبول می‌کند.

فهمیدم گند زدم. روال معمول و مقبول سیستم فروش را به هم ریخته بودم. حالا مشتری راه دور زدن سیستم را یاد گرفته بود. به ادبیات خودمانی، سوراخ را پیدا کرده بود.

قبلاً از اینکه می‌توانستم مشکل مشتری را با ارجاع به مدیر (من) حل کنم حس خوبی داشتم. چه عیبی داشت مگر؟ هم مشکل مشتری حل می‌شد هم یک جورهایی رئیس بازی بود.

اما عیبش حالا برایم واضح است: باز کردن یک سوراخ در سیستم.

سوراخی که هم وقت مرا می‌گیرد، هم ارزش کار کارشناس را کم می‌کند.

از این سوراخ‌ها و راه‌های دور زدن در جاهای دیگر هم دیده ام. اول مثالی از یک بانک می‌زنم و بعد از سیستم درمان.

من در بانک

کار من در بانک مربوط به وام بود. بانک هم کارشناس تسهیلات داشت. قاعدتاً باید می‌رفتم سراغ او. دیدم باجه‌اش شلوغ است. گفتم من که فقط یک سوال دارم. بگذار بروم سراغ رئیس. اتفاقاً او خلوت بود. سوالم را پرسیدم و جوابم را گرفتم.

از نظر قانونی و اخلاقی، رئیس ابداً کار بدی نکرده. کار یک ارباب رجوع را راه انداخته. رئیس بازی هم نکرده. چون یک کار در سطح کارشناس را انجام داده بود. چه عیبی داشت مگر؟

عیبش این بود که من دیگر عادت کردم. دفعه بعد هم کارم را با رئیس انجام دادم. احتمالاً دیگرانی هم بودند که این سوراخ را پیدا کرده بودند. و رئیس که در طول روز کلی وظایف مدیریتی باید انجام می داد، باید در نقش یک باجه کارشناس کارهای عادی ارباب رجوع را راه می‌انداخت.

جالب اینجاست حتی یک بار هم اشاره نکرد که مثلاً چرا از کارشناس مروبوطه نمی‌پرسی.

اما مثالم در مورد درمان فراتر از یک مجموعه است. بلکه به کل سیستم درمان بر می‌گردد.

من در مطب

مدتی بود گلاب به رویتان برای اجابت مزاج مشکل داشتم. بله همان یبوست.

یک متخصص داخلی خیلی خوب می‌شناختم. تلفنی نوبت گرفتم. با اینکه مطبش شلوغ بود، با حوصله شرح حالم را گرفت و فقط یک دارو برایم نوشت. اسم دارو را شب قبلش که داشتم عذاب می‌کشیدم با سرچ در اینترنت دیده بودم. پسیلیوم.

با اطمینان از اینکه این دکتر کار درست مشکلم را فقط با یک قلم دارو حل کرده به خانه رفتم. بعد از سه چهار روز روند عادی شد. خوب شدم.

یک بار دیگر به داستان دقت کنید: من به جای دکتر عمومی، رفتم سراغ متخصص داخلی. چه عیبی داشت مگر؟

دو تا عیب آن روز در مطب کشف کردم:

1. این متخصص خوب، در روز کلی مراجعه کننده دارد. و در هر نوبت کاری، حدود ۵۰ مراجعه کننده را ویزیت می کند (دقیق حساب کردم، مگه شما حساب نمی کنید 😉) هر کدام با مشکلات خاص خودشان. به نظرتان اگر ایشان به جای این ۵۰ نفر، ۲۰ را ویزیت می کرد، خروجی بهتری نداشت؟ بله درآمدش قطعاً کمتر می شد (که راه حل دیگری می طلبد) اما من با یک مشکل ساده، شاید در همان روز وقت یک بیمار با مشکل حاد را گرفتم و خودم خبر ندارم. و دکتر هم خبر ندارد. چون مجبور است برای من هم به همان اندازه وقت بگذارد. چون پولش را داده ام.
2. به نظرم این یک عیب برای سیستم درمان است که من برای یک یبوست ساده که با یک قلم دارو حل شد، وقت متخصصی را بگیرم که چندسالی بیشتر درس خوانده تا بتواند مشکلات پیچیده تری از ما حل کند. پس نقش پزشک عمومی این وسط چیست؟ شاید در مثال بانک، کارشناس خوشحل باشد از اینکه رئیس بارش را سبک کرده، اما در اینجا، پزشک عمومی یکی از از مراجعینش (مشتریانش) را از دست داده.

قصدم از این مثال، وارد شدن به جزئیات سیستم درمانی نبود که نه سررشته ای دارم و نه اینجا بیشتر از این به کارمان می آید. فقط این را اضافه کنم که ظاهراً این مشکل در قالب نظام ارجاع و پزشک خانواده در کشورهای پیشرفته تقریباً حل شده است.

نتیجه گیری

وسوسه حل کردن مشکلات کارشناس ها توسط رئیس، لذت رئیس بازی و زرنگی ارباب رجوع و مشتریان نیروهایی هستند که باعث می شود دور زدن سیستم آسان شود.

اگر رئیس هستید سعی کنید بر این وسوسه ها غلبه کنید. و اگر کارشناس هستید، ارزش کار خود را بدانید و بدانید که با به عهده گرفتن مسئولیت کار تخصصی تان، هم به کیفیت کار مجموعه‌تان کمک می کنید، و هم اگر روزی رئیس شدید، می‌دانید چطور باید دور نخورید!

من جزو طبقه متوسط هستم. شاید هم پایین. همیشه همینجا بودم. هیچ وقت سطح بالاتر را تجربه نکردم. سطح زندگی کسانی که میلیون، پول خوردشان باشد. و شاید هم میلیارد.

درکی ندارم که در آن نوع از دارندگی، افراد چه درکی از زندگی دارند. خوشی هایشان چیست، دغدغه هایشان کدام است.

گاهی دوست دارم آن سطح از داشتن را هم تجربه کنم. چنانکه نقطه مقابلش یعنی نداشتن را در ایامی تجربه کردم. به خوبی!

لازمه‌ی این کار این است که یا به پولی هنگفت برسم یا پولی هنگفت بهم برسد. که هردو گزینه فعلا منتفی است.

در این فکرها، در همان سطح خودم داشتم زندگی می کردم تا اینکه یک روز … (اشتباه نکنید نه از ارث آنچنانی خبری بود و نه بلیتم جایی برده)

تا اینکه یک روز حین بازی کردن با موبایل، چیزی که دنبالش بودم را یافتم. تجربه‌ی دارندگی. البته از نوع مجازی و در همان دنیای بازی.

این بازی از نوع استراتژیک که جایی را فتح می کنی یا نوع سکه‌ای که هویج بخوری و سکه ببری نبود. بازی با اعداد بود.

از اینها که اعداد به صورت بلوک هایی بر تو نازل می شوند و باید طوری روی هم بچینی که اعداد بزرگتری بسازی.

بعد میروی مرحله بعد، و بلوک های بزرگتر گیرت می آید. حالا میتوانی بلوک هایی بزرگتر تر بسازی. الی هرکجا که بتوانی.

بازی های زیادی با این سبک وجود دارد، اسم بازی من X2 Blocks بود. اول روی گوشی همسرم دیدم و بعد خودم نصب کردم.

توضیح روش انجام بازی

در مرحله اول، با بلوک های زوج ۲، ۴،۶، ۸، تا ۶۴ شروع به بازی می کنی. دو بلوک یکسان وقتی کنار یا روی هم قرار بگیرند، با هم جمع می شوند و تبدیل به بلوک بزرگ تر می شوند. مثلاً ۲ می رود روی ۲ می شود ۴. ۴ می رود کنار ۴ می شود ۸.

۸ را می گذاری روی ۸ می شود ۱۶ و ۶۴ با ۶۴ می دهد ۱۲۸. البته می توانی زرنگی کنی و با سه بلوک یکسان، به دو برابر حالت عادی برسی. مثلا ۳ تا بلوک ۸ کنار هم می شود ۲۴؟ نه، می شود ۳۲.

خلاصه وقتی توانستی با اینها یک بلوک بزرگ مثل ۱۰۲۴ بسازی، سیستم به تو یک بلوک بزرگتر می دهد و وارد مرحله بعد یا بهتر است بگوییم سطح بعدی می شوید. در سطح اول، بزرگترین بلوک ما ۶۴ بود (  اعداد زوج از ۲ تا ۶۴) و حالا ۲ را حذف می کند به جایش ۱۲۸ می دهد. حالا بساز و بساز تا به سطح بالاتر بروی و ۲۵۶، بعد ۵۱۲، بعد ۱۰۲۴ و …. را بگیری و دوباره بزرگتر شوی و هی از نردبان سطح ها بالاتر بروی.

البته به این آسانی هم نیست. قلق دارد. مثلا اگر بلوک کوچکی زیر بلوک بزرگتر قرار بگیرد و نجاتش ندهی، همانجا می ماند و عملاً ارتفاع آن ستون را بیخود بلندتر می کند. و اگر تعداد این ستونها زیاد شود و به سقف برسد، رسماً می سوزی (به قول نسل جوانتر، گیم اور می شوی)

این هم تصویری از یک بازی گیم اور شده من.

بعد از آموزش بازی، حالا داستان بازی شروع می شود

اوایل به شدت مشکل داشتم. مثلا در عکس بالا دیدید که در ۳۳K  گیم اور شدم. و در بهترین حالت به بلوک ۱۳۳ هزار می رسیدم و دوباره گیم اور. حتی با خرج کردن امتیازاتی که حین بازی هم میداد به جایی نمی رسیدم.

حرصم درآمده بود، وقتی می‌دیدم همسرم به راحتی چند میلیون را هم رده کرده.

همین انگیزه‌ای شده بود که ادامه بدهم. هر روز بازی می‌کردم. بدون پیشرفت خاصی.

برای خودم هدف گذاشته بودم که حداقل به یک میلیون برسانمش.

بعد از چند هفته مرارت بالاخره رسیدم.

برای منی که این مدت همش با هزار و نهایتاً صدهزار سروکار داشتم، چه کیفی داشت دیدن یک عدد میلیونی روی صفحه بازی.

انگیزه ام بیشتر شد. حالا هدفم این بود که به رکورد همسرم برسم. رکوردش ۱۳۰ میلیون بود. (۱۳۲M)

برای رسیدن به این عدد، باید ضمن حفظ ۱M و تلاش برای گیم اور نشدن، آن ۱M را می رساندم به ۲M.

بعد ۲M را می کردم ۴M. 2M را می کردم ۸M. 8M را می کردم ۱۶M. 16M را می کردم ۳۲M. 32M را می کردم ۶۴M. 32M را می کردم ۱۳۲M.

می بینید! نوشتنش هم سخت است. چه رسد به رسیدن.

و به این هم رسیدم.

خوشحال بودم. اما مگر وسوسه رسیدن به ۱ میلیارد مرا رها می کرد.

هدف هیجان انگیزی بود. اینکه از میلیون وارد باشگاه بیلیون بشوم و به جای ۱M نشان  ۱B را دریافت کنم (بیلیون همان میلیارد هست).

یک هفته طول کشید تا به یک میلیارد رسیدم. چه کیفی داشت.

و تاج میلیاردر شدن رفت روی سرم.

اینجا سطح دیگری بود. میلیونی که تا دیروز آرزویم بود حالا پول خوردم بود.

با وجود بلوک میلیارد و ۱۳۴ میلیون و ۶۷ میلیون، بلوک ۱ میلیونی عددی نیست. توی عکس زیر می بینید.

از این پیشرفت داشتم کیف می کردم. اما سیر نمی شدم.

رفتم برای فتح سطح بعدی: ۱۰ میلیارد!

رسیدم. توی همان روز رسیدم. حتی بیشتر از ۱۰.

به نظرتان چرا این دفعه زودتر از سطح بعدی رسیدم؟

درکش سخت نیست. چون هم بلوک های بزرگتری در اختیار داشتم و هم امتیاز بالاتری. هرجا نیاز می شد کمی امتیاز خرج می کردم و شرایط را در کنترل می آوردم.

عکس

همین زود رسیدن، باعث شد آرام ننشینم و به سطح های بعدی فکر کنم. تارگت بعدی ۱۰۰ میلیارد بود.

رسیدم. عکس

خیلی زود به سطح ۱۰۰۰ میلیارد هم رسیدم.

حالا دیگر میلیارد هم پول خوردم بود.