این روزها همه منتظرند که واکنش ایران به ترور سردار سلیمانی را ببینند.
مردم بسیاری خشمگین اند (از داخل و خارج)، گروهی آماده اند (از داخل و از خارج)، بعضی ها می ترسند (هم از داخل و هم از خارج) و افرادی نیز مسئول اند، این بار همه از داخل.
خشمگینان، ایرانیان و شیعیان و دست پروردگان فرهنگ مقاومت و شیفتگان حاج قاسم اند. از شام تا عراق، از یمن تا فلسطین، از افغانستان تا پاکستان، و از لبنان تا … خدا می داند. شاید پسر بچه ای در نیجریه باشد، یا دخترکی در بوسنی.
آنان که می‌گویند آماده‌اند، آنها هم فقط ایرانی نیستند؛ سید حسن از لبنان می گوید حزب الله خود را برای کاری بزرگ آماده کرده؛ الحوثی از یمن، فکرهایی در سر دارد؛ حشد الشعبی زخم خورده و عزادار را که می تواند آرام کند؟ بشار اسد شاید به این می اندیشد که وقت جبران است برای برادران ایرانی‌اش…
گروهی که می‌ترسند هم نه فقط دشمنان اند، که خودی ها هم در میانشان هست. آنها از جنگ از خرابی و از مردن وحشت دارند. همچنان که مردم آمریکا و «دولت نامردانش» از خشم ایرانی شیعه‌ی داغدیده و خشمگین ترسانند.
و افرادی که در این بین مسئولند، چقدر کارشان سخت است.
آنها باید جوابی بدهند که هم داغ خشمیگنان و داغداران را تسلی بدهد و هم دندان دشمن را بکشند (چه شکستنی!).
رهبر یک روز قبل از آن روز تلخ، گفت ما کشور را به سمت جنگ نمی بریم و چند ماه قبلش گفت که جنگ نمی شود.
و روز واقعه گفت، انتقام سختی می گیریم.
و فرماندهانش با جان و دل اعلام آمادگی کرده اند، که آری انتقام باید سخت باشد و سخت خواهد بود.
دشمن تهدید کرده که اگر پاسخت تند باشد، بد می بینی! آن رئیس جمهور کشور فرهنگ و تمدن(!) گفته که ۵۲ نقطه فرهنگی مهم و حیاتی‌تان را می زنیم.
و مردمش در اینستاگرام با تلمق از ایران می خواهند به ما کاری نداشته باش. ما به این وحشی رای ندادیم (dear_Iran#)
در بین خود ما هم گروهی ترسیده اند که نکند جنگ شود و خانه خراب شویم!
حالا تو باشی، چه تصمیمی می گیری؟
طوری که هم دشمنتت را ادب کرده باشی، هم آبرو و عزت مردمت و کشورت و برادران و خواهران چشم انتظارت در دنیا را پاس داشته باشی و هم امنیت مردمت را نگه داشته باشی.
و چقدر سخت است این تصمیم!
تدبیر می خواهد و شجاعت و ایمان.
خدایا در این روزهای حساس، به رهبر ما و فرماندهانش و همه مسئولین تدبیر و شجاعت و ایمان بده.
آنچنان تدبیری که هوش از سر دشمن بپرد.
چنان شجاعتی که هر تصمیمی (از فشردن ماشه گرفته تا خودداری از آن) را بی لرزش دست و تردید به سرانجام برسانند.
و آنچنان ایمانی که تصمیمشان راست و درست باشد و رضایت تو را در بر داشته باشد. که تو حامی مومنانی.
پانوشت۱: اگر نظر من برایت مهم باشد، می خواهم پیش بینی خودم را از تصمیم مسئولین بگویم. ابتدا سه گزاره مطرح می کنم:
- آمریکا در موضع ضعف این غلط را کرده، نه قدرت. خبر رسیده که عراقی ها امروز گفتند این شیطان حیوان صفت باید از کشورشان برود. پس حتی اگر اقدام متقابلی هم نکنیم، برای او منبع قدرت نخواهد بود. ترامپ کثیف این حماقت را برای نام و نان و انتخابات کرد، نه تقویت خود در منطقه.
- رهبر ایران انقلابی است، اما در عمل به وعده هایش شتاب ندارد. تصمیماتش غافلگیر کننده اند و با برنامه. او نشان داده که دنبال نتیجه است، نه دنبال کارنامه. او آینده را می بیند.
- رهبر ایران اهل لاف و گزاف نیست. سیاست بلد است و مکر زدن به دشمن را بلد است، اما به وعده‌هاش عمل می کند. پس انتقام در راه است، اما…
- ایران بسی رنج دیده و هزینه کرده تا به دستاوردهای امروزش در منظقه رسیده است. او با صدام جنگیده؛ با داعش مبارزه کرده؛ بارها خود و یارانش با اسرائیل و آمریکا گلاویز شدند؛ ایران برای دلخوشی گروهی از مردم کاری نمی کند که دستاوردهایش را باد ببرد.
جمع بندی من: ایران دست بالا را دارد، او از این فرصت استفاده می کند تا حامیانش در منطقه را همسو تر کند (چنان که عراق قبل از شهادت سلیمانی و المهندس با عراق بعد از شهادت آن دو عزیز تفاوت ها کرده) و بعد در موقعی حساس ضربه اش را می زند. آن هم نه یک طرفه؛ بلکه همه جانبه و با مشارکت همراهانش در منطقه.
پانوشت۲:
همین الان که این پست را منتشر کردم، خبر آمد که:
۱۵ دی ۹۸
آخرین دیدگاه‌ها